Het was ergens in 2008, toen ik werkzaam was als trainer/coach bij Team 4 Mijl en de Loopacademie (later regionaal talent centrum) toen ik werd gebeld door een mevrouw die werkzaam was voor het asielzoekerscentrum uit Zuidlaren. “Er is hier een jong meisje uit Ethiopië die heel graag wil hardlopen. Kan ze een keer meetrainen? Ik kan haar wel brengen en halen.” Het gebeurde wel eens vaker dat een jonge vluchteling aanklopte om mee te trainen, dus ik keek er niet raar van op. Ik stemde in en zo stond een jong meisje, dat Sifan heette bij ons op de baan. Ze kon goed meekomen in onze talentengroep, maar ik was destijds niet meteen verbijsterd over de trainingstijden die ze liet zien op training. Wel viel het me op dat ze een soort honger had om hard te lopen, een drive, die niet iedereen bezit. Ik zag Sifan destijds een paar keer toen ze weer uit beeld verdween, toen ze van het asielzoekerscentrum in Zuidlaren naar een locatie in Friesland werd overgeplaatst.
Ruim een jaar later zag ik haar in Steenwijk een 5 kilometer lopen op de baan. Dit was van prima niveau, maar voor mij nog steeds niet direct een voorteken van de potentie als wereldtopper. Toen ze weer een tijd later terecht kwam in de omgeving van Eindhoven werd ze daar in de omgeving opgenomen door een Ethiopische gemeenschap en ging ze trainen onder oud-atleet Aiduna Aitnafa. Toen zag ik resultaten en vooruitgang ontstaan, waaruit bleek dat ze erg veel potentie had. Dit was destijds ook toenmalig bondscoach Honore Hoedt opgevallen. Sifan ging onder zijn leiding, met andere internationale toppers, trainen in de omgeving van Arnhem. Ze werd tot Nederlandse genaturaliseerd en ging daarna snel internationaal succes tegemoet. In die tijd ontmoette ik haar weer toen ik als assistent bondscoach mocht functioneren van het Nederlands team onder leiding van Honore Hoedt. Het was in het weekend van het Europees kampioenschap cross in Belgrado dat ik kort met haar sprak over haar eerste trainingen in Groningen. Dat weekend werd ze overtuigend Europees kampioene onder 23 jaar.
De jaren daarop zou ze steeds verder groeien op de ladder van de internationale atletiek. Ze verliet op een gegeven moment Nederland om de stap naar absolute wereldtop te maken. Dit lukte, met als hoogtepunt twee gouden medailles (op de 5 en 10 kilometer) op de Olympische spelen van Tokio. Deze overwinningen en haar optreden op de 1500meter spraken tot de verbeelding, want toen ik afgelopen week aan studenten van de topsportklas vroeg welk Olympisch moment hun was bijgebleven antwoorden 70% van de klas: “Sifan Hassan”.
Afgelopen week stond Sifan wederom in de schijnwerpers door de London marathon op haar naam te schrijven. Nota bene in haar debuutmarathon, met krampverschijnselen onderweg. Wederom een heroïsch verhaal. Toch was ik deze keer minder verrast dan eerder in haar carrière. Ik zal uitleggen waarom.
- Grote atletieknamen uit het verleden bij de mannen hebben eerder aangetoond dat de transitie van baanatleet van wereldklasse naar marathonloper van wereldklasse mogelijk is. Oud wereldrecordhouders bij de mannen als Haile Gebreselassie, Kenenisa Bekele en huidige wereldrecordhouder Eliod Kipchoge hebben alle 3 zowel een wereldklasse carrière gehad op de baan als op de marathon. De snelheid en loopeconomie die ze meenemen van de baan naar de marathon is een wapen welke je kan inzetten, als je genoeg omvang hebt getraind, om de marathon ook succesvol te kunnen lopen. Dit voordeel heeft Sifan ook. Ze heeft een uitstekende snelheid en loopeconomie opgebouwd op de baan, die in haar voordeel werkt op de marathon. Ze loopt snelheid makkelijker dan andere loopsters. Dit zag je terug komen in haar eindsprint in London. Ze liep ineens heel makkelijk weg bij de concurrentie. Okay, maar hoe kon ze dan zo snel van baansucces naar marathonsucces gaan?
- Het lijkt een snelle verandering, maar eigenlijk is dat niet zo. Je moet niet vergeten dat professionele hardlopers op wereldniveau al jaren lang heel veel trainen. Ik ken het trainingsschema en logboek van Sifan niet precies, maar ik ben er van overtuigd dat zij al jarenlang ergens tussen de 100-150 kilometer per week hardloopt (als het niet meer is). Als dat je gewoontes zijn dan heb je in al die jaren een enorme aerobe basis opgebouwd. Een zeer sterk fundament. Ik leerde van enkele internationale coaches dat je vanuit die basis eigenlijk maar voor een paar maanden het trainingsvolume hoeft te verhogen om de marathon op een goede wijze te volbrengen. Training technisch heeft Hassan dus haar omvang (aantal kilometer in de week) voor een paar maanden moeten verhogen om haarzelf te prepareren voor de marathon. De wekelijkse trainingsgewoontes waren er al. Neemt niet weg dat haar prestatie prachtig is, ze talent heeft en er hard voor heeft moeten werken, maar verassend was haar winst niet voor mij. Sterker nog, ik denk dat ze in de buurt van het wereldrecord (2.14.04) kan komen, als ze voor de marathon wil gaan in de komende jaren. Juist als ze nog meer ervaring krijgt , qua training, racestrategie en voeding gebruik specifiek voor de marathon. Waarom ik dat denk?
- Als je kijkt naar haar persoonlijke records (29.06 op de 10km en 1.05.20 op de halve marathon) en je giet deze getallen in een hardlooprekentabel of vergelijkt dit met andere lopers met dezelfde statistieken, dan mag je verwachten dat de marathontijd nog een stuk sneller kan dan 2.18. Ergens in de range van 2.13 tot 2.16 behoort op papier tot de mogelijkheden. Als Sifan Hassan echter kiest voor de marathon van de Olympische spelen in Parijs, dan verwacht ik dat een wereldrecordpoging vooralsnog de koelkast in gaat. Het parcours van Parijs heeft waarschijnlijk te veel hoogteverschil voor een snelle tijd. Maar als ze in Parijs goud zou winnen, dan schaart ze zich sowieso onder de grootste legendes van de sport. Het zou me niet verbazen, maar me zeker enthousiasmeren. Go Sifan! Het wereldrecord blijft wel geduldig op je wachten.
Recente reacties